Christopher Richard Wynne Nevinson: Returning to the Trenches, 1916

Frida Kahlo: Viva La Vida

  
"Δεν ζωγράφισα ποτέ όνειρα. 
Ζωγράφιζα τη δική μου πραγματικότητα". 

 Δεν ήθελε να την εκτιμούν σαν ζωγράφο, αλλά σαν προσωπικότητα.

Πέρασαν 104 χρόνια κι αν εκείνη δεν είχε πεθάνει το 54, τα αυτοπορτρέτα της θα γέρναγαν, ο πόνος δεν θα τελείωνε κι ίσως κι ο Ντιέγκο να ξεπετάγονταν κάποτε μέσα στις ζωγραφιές της... 

Αλλά πάλι αγαπούσε πολύ τη ζωή, σχεδόν όσο αγαπούσε και το θάνατο. Οι αζτέκικες λατρείες έχουν χώρο για το θάνατο κι εκείνη τον ζωγράφισε και τον γιόρτασε, όσο και τη ζωή. "Ελπίζω το τέλος να είναι χαρούμενο και ελπίζω να μην επιστρέψω ποτέ ξανά".

No hay remedio. Το "δεν υπάρχει γιατρειά" τη συνόδευε σε όλη την οδυνηρή πορεία της. Παρ' όλη την απαισιοδοξία που αποπνέει αυτή η φράση, μοιάζει να είναι η αποδοχή της ζωής όπως έλθει, όση κι αν είναι, όσο κι αν πονά να την ζεις, όσο κι αν την προκαλείς παθιασμένα κι όσο κι αν  εκείνη σε χτυπά λυσσασμένα.  


Αντιφατική μέχρι το τέλος, έχοντας χάσει το ένα της πόδι και άρρωστη από πνευμονία, συμμετέχει στις διαδηλώσεις κατά της επέμαβασης των ΗΠΑ στη Γουατεμάλα. 
Λϊγες ημέρες αργότερα εξουθενωμένη, μισοπεθαμένη, υποβασταζόμενη γιορτάζει τα 47ά της γενέθλια με 100 προσκεκλημένους...





Πολλοί λένε, ότι αυτή η νεκρή φύση που πάνω της έγραψε Viva la vida είναι το τελευταίο της έργο. Η αλήθεια είναι, ότι τα φάρμακα που έπαιρνε είχαν περιορίσει τις αισθήσεις της και τις δεξιότητές της και δεν μπορούσε να ζωγραφίσει όπως θα ήθελε. Δεν πτοήθηκε και πάλι. Διάλεξε κάτι που είχε ζωγραφίσει παλαιότερα και του πρόσθεσε την επιγραφή "Ζήτω η ζωή", κλείνοντάς μας το μάτι λίγο πριν το τέλος.


Ετικέτες ,