Christopher Richard Wynne Nevinson: Returning to the Trenches, 1916

Η ποιητική ισημερία του 2020


Η εαρινή ισημερία είναι μονάχα μια στιγμή που οριοθετεί την πρώτη ημέρα της άνοιξης και την παγκόσμια ημέρα ποίησης...
Το 2020 όμως έχει πολύ φόβο, πόνο και θυμό και δεν ξέρω "ποια ποίηση" να γιορτάσω. Διάλεξα λοιπόν κάποιους στίχους ή σκέψεις ποιητών, που αγαπώ, για την ποίηση, άλλοι πονεμένοι, άλλοι θυμωμένοι, άλλοι ειρωνικοί, αλλά ποτέ φοβισμένοι. 

Κάποιοι στίχοι για την ποίηση του αγαπημένου μου χιλιανού αντι-ποιητή Nicanor Parra:

ΕΦΤΑ
είναι τα θεμελιώδη θέματα της λυρικής ποιήσεως
πρώτο το εφηβαίο ενός κοριτσιού
κατόπιν η πανσέληνος εφηβαίο του ουρανού
τα δασάκια φορτωμένα με πουλιά
το δειλινό που μοιάζει καρτποστάλ
το μουσικό όργανο που λέγεται βιολί
κι ένα τσαμπί σταφύλια η απόλυτη ηδονή.


Του Θωμά Γκόρπα:

Η ποίηση περ’ απ’ τα βιβλία και τις εποχές περ’ απ’ τους γαμπρίζοντες και τα βεγγαλικά μέρα μεσημέρι όπως όλα αυτού του Κόσμου κοιτάει πίσω για να βλέπει μπροστά. Και τα πατάρια και οι λεγόμενοι φιλολογικοί καφενέδες γίνονται το σπίτι των ποιητών κάποτε και το ταμπούρι της ελευθερίας κι όποιος το ρίξει πέφτει και τον πλακώνει.

Του Αργύρη Χιόνη:

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως δύο τόσο
βελούδινα ζώα, όπως η γάτα και η ποίηση,
έχουν γυαλόχαρτο για γλώσσα.

Προσέξτε, ποιητές,
μην πλανάσθε στον αέρα,
μην παριστάνετε τα πετεινά!
Προσγειωθείτε ή,
καλύτερα ακόμη
υπογειωθείτε!
Κανείς δεν κυνηγάει τα σκουλήκια.

τω αγνώστω ποιητή
Πέρασε τη ζωή του,
γράφοντας ποιήματα
με τη γομολάστιχα.

στη μούσα μου
Είσ’ ένα τέρας, Ερατώ,
π' ανάθεμά σε
έπαψες πια να με θυμάσαι
και μ’ άνηβα μειράκια κοιμάσαι.
(Από τα Παίγνια και σάτιρες της τελευταίαςμεταθανάτιας συλλογής του Ότι περιγράφω με περιγράφει. Ποίηση δωματίου.Εκδόσεις Γαβριηλίδη).

Του Γιάννη Δάλλα που χάσαμε πριν λίγες εβδομάδες (Φεβρουάριος 2020) μετά από έναν σχεδόν αιώνα ποίησης:

"Στην ένωση ατομικού και ομαδικού, εκεί παράγεται ο σπινθήρας κι αστραποβολά η ποίηση.
Για να φωτίσει ή να κεραυνοβολήσει, έλεγες. Και για να φέγγει σαν φανός θυέλλης στις θαμπές στιγμές μας τρεμοφέγγωντας ακοίμητη, συμπλήρωσα."
(Από τους Χρονοδείκτες, εκδ. Γαβριηλίδης).


Του Έκτωρα Κακναβάτου:

Ο ποιητής είναι το υποκείμενο ενός παραληρήματος που εκπορεύεται από την αναντιστοιχία πραγματικότητας και γλώσσας.

Η ποίηση κληρούχος της έκπληξης.

Ω Ποίηση παλαιοζωική μαινάδα.

Η Ποιητική πραγματικότητα δεν είναι αναγώγιμη σε κάτι έξω απ’ αυτήν. Είναι η ίδια η Ποίηση.


Δεν είναι που υπάρχουν τα πράγματα έτσι που υπάρχουν, αλλά που μπορούν να υπάρχουν και αλλιώς χάρη στους ποιητές.

(Από τα "Βραχέα και μακρά. Για την ποίηση/Γλώσσα και λόγος". Εκδόσεις Άγρα).