Christopher Richard Wynne Nevinson: Returning to the Trenches, 1916

Η ποιητική ισημερία του 2020


Η εαρινή ισημερία είναι μονάχα μια στιγμή που οριοθετεί την πρώτη ημέρα της άνοιξης και την παγκόσμια ημέρα ποίησης...
Το 2020 όμως έχει πολύ φόβο, πόνο και θυμό και δεν ξέρω "ποια ποίηση" να γιορτάσω. Διάλεξα λοιπόν κάποιους στίχους ή σκέψεις ποιητών, που αγαπώ, για την ποίηση, άλλοι πονεμένοι, άλλοι θυμωμένοι, άλλοι ειρωνικοί, αλλά ποτέ φοβισμένοι. 

Κάποιοι στίχοι για την ποίηση του αγαπημένου μου χιλιανού αντι-ποιητή Nicanor Parra:

ΕΦΤΑ
είναι τα θεμελιώδη θέματα της λυρικής ποιήσεως
πρώτο το εφηβαίο ενός κοριτσιού
κατόπιν η πανσέληνος εφηβαίο του ουρανού
τα δασάκια φορτωμένα με πουλιά
το δειλινό που μοιάζει καρτποστάλ
το μουσικό όργανο που λέγεται βιολί
κι ένα τσαμπί σταφύλια η απόλυτη ηδονή.


Του Θωμά Γκόρπα:

Η ποίηση περ’ απ’ τα βιβλία και τις εποχές περ’ απ’ τους γαμπρίζοντες και τα βεγγαλικά μέρα μεσημέρι όπως όλα αυτού του Κόσμου κοιτάει πίσω για να βλέπει μπροστά. Και τα πατάρια και οι λεγόμενοι φιλολογικοί καφενέδες γίνονται το σπίτι των ποιητών κάποτε και το ταμπούρι της ελευθερίας κι όποιος το ρίξει πέφτει και τον πλακώνει.

Του Αργύρη Χιόνη:

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως δύο τόσο
βελούδινα ζώα, όπως η γάτα και η ποίηση,
έχουν γυαλόχαρτο για γλώσσα.

Προσέξτε, ποιητές,
μην πλανάσθε στον αέρα,
μην παριστάνετε τα πετεινά!
Προσγειωθείτε ή,
καλύτερα ακόμη
υπογειωθείτε!
Κανείς δεν κυνηγάει τα σκουλήκια.

τω αγνώστω ποιητή
Πέρασε τη ζωή του,
γράφοντας ποιήματα
με τη γομολάστιχα.

στη μούσα μου
Είσ’ ένα τέρας, Ερατώ,
π' ανάθεμά σε
έπαψες πια να με θυμάσαι
και μ’ άνηβα μειράκια κοιμάσαι.
(Από τα Παίγνια και σάτιρες της τελευταίαςμεταθανάτιας συλλογής του Ότι περιγράφω με περιγράφει. Ποίηση δωματίου.Εκδόσεις Γαβριηλίδη).

Του Γιάννη Δάλλα που χάσαμε πριν λίγες εβδομάδες (Φεβρουάριος 2020) μετά από έναν σχεδόν αιώνα ποίησης:

"Στην ένωση ατομικού και ομαδικού, εκεί παράγεται ο σπινθήρας κι αστραποβολά η ποίηση.
Για να φωτίσει ή να κεραυνοβολήσει, έλεγες. Και για να φέγγει σαν φανός θυέλλης στις θαμπές στιγμές μας τρεμοφέγγωντας ακοίμητη, συμπλήρωσα."
(Από τους Χρονοδείκτες, εκδ. Γαβριηλίδης).


Του Έκτωρα Κακναβάτου:

Ο ποιητής είναι το υποκείμενο ενός παραληρήματος που εκπορεύεται από την αναντιστοιχία πραγματικότητας και γλώσσας.

Η ποίηση κληρούχος της έκπληξης.

Ω Ποίηση παλαιοζωική μαινάδα.

Η Ποιητική πραγματικότητα δεν είναι αναγώγιμη σε κάτι έξω απ’ αυτήν. Είναι η ίδια η Ποίηση.


Δεν είναι που υπάρχουν τα πράγματα έτσι που υπάρχουν, αλλά που μπορούν να υπάρχουν και αλλιώς χάρη στους ποιητές.

(Από τα "Βραχέα και μακρά. Για την ποίηση/Γλώσσα και λόγος". Εκδόσεις Άγρα).




“Nadie sabe nada” (κανείς δεν ξέρει τίποτε)

Πρόκειται για την τοιχογραφία “Nadie sabe nada” (κανείς δεν ξέρει τίποτε) του DeCertor (Daniel Cortez -https://www.flickr.com/people/decearte/ ), ο οποίος κατασκευάζει "αδιάβροχες" αναμνήσεις στο αστικό τοπίο.

Εδώ στην κεντρική και πυκνοκατοικημένη περιοχή Miraflores στη Lima του Περού. Αποκέντρωση και δημοκρατικοποίηση των τοίχων ο αγώνας του καλλιτέχνη των δρόμων.

Το διάλεξα γιατί τα χρώματα εδώ δεν συμβολίζουν τη "χαρά", αλλά τις ποικίλες μορφές της λογοκρισίας, του κοινωνικού αυτοματισμού, την πολιτική άγνοια, τον ατομισμό κ.α. Κυρίως όμως την ιστορική αφέλεια της κουλτούρας του ναρκισσισμού μέσα από την οποία πρέπει να βρούμε βλέμμα και μιλιά.

Από τη δίκη των χρυσοκάνθαρων.


Η ανακοίνωση της πρότασης από την Εισαγγελέα Α. Οικονόμου, στην δίκη της Χρυσής Αυγής, την Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2019, βρήκε πολύ κόσμο αγανακτισμένο. Προφανώς όχι μόνο όσους εμπιστεύονται τη δικαιοσύνη με την "ανεξαρτησία και την τύφλα" της. Ακόμη κι εκείνοι που δεν περίμεναμε να ξεκαθαρίσει η πολιτική από αυτό το νεοναζιστικό εθνικιστικό κατασκεύασμα με δίκες, αγανακτούμε. 

Η εισαγγελέας Α. Οικονόμου εκτίμησε ότι δεν αποδείχθηκε οργανωμένη εγκληματική δράση μελών της Χρυσής Αυγής. Διάφορες επιθέσεις (δολοφονικές η μη) εκτιμήθηκαν σαν μεμονωμένα περιστατικά ή σαν συγκρούσεις μεταξύ θερμοκέφαλων, η κατοχή όπλων από τα στελέχη της θεωρείται πλημμέλημα και, βέβαια, δεν προκύπτει να έχει οποιαδήποτε σχέση με αυτά τα εγκλήματα η ηγεσία της. Ο ίδιος ο γ.γ. Μιχαλολιάκος καταδίκασε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και σαν γνήσιος "πολιτικός ανήρ" ανέλαβε την πολιτική ευθύνη. Τι άλλο θέλουμε πια; 

Κακώς αγανακτούμε όμως. Η ιστορία διδάσκει και θα έπρεπε να την παίρνουμε πιο σοβαρά. 
Μετά από αυτήν την εισήγηση φαίνεται ότι για μία ακόμη φορά το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να απαλλάξει τους δοσίλογους. Θα απάλλασσε και τον Ρουπακιά "λόγω βλακείας" αν ήταν νεαρότερος (και άρα θερμόαιμος και αφελής), όπως τότε με τις μαζικές αθωώσεις στις δίκες των ταγματασφαλιτών.

Το μόνο που θα μένει είναι το ελληνικό κράτος να κόψει και σύνταξη στα στελέχη της χα για τις "υπηρεσίες" τους στα δύσκολα χρόνια της κρίσης...

Ας έχουμε ωστόσο στο νου μας, ότι σε περίπτωση τελεσίδικης αθώωσης φυσικά θα καταβληθεί αναδρομικά η κρατική επιχορήγηση που είχε κοπεί για την χα από την Βουλή το 2013. Το σχετικό ποσό υπολογίζεται σε 8 εκ. ευρώ. 

Και τότε θα μπορούν κάμποσοι να πανηγυρίσουν τη νίκη της δικαιοσύνης, να ζητήσουν από τη χα σοβαρότητα και ίσως και συνεργασία στο όνομα της εθνικής συνοχής και του εθνικού συμφέροντος. Αυτοί μπορούν να καταλάβουν από εθνικούς λόγους. Εθνικοί επιτακτικοί λόγοι τους κινητοποιούν αυθόρμητα και μεμονωμένα να επιτίθενται σε στέκια, μαγαζιά, ψαράδικα κι άλλους εργασιακούς χώρους. Εθνικοί είναι κι οι λόγοι που θέλουν να καθαρισουν την χώρα από μετανάστες, πρόσφυγες, εβραίους, κομμουνιστές κι ότι μας "αλλοιώνει εθνικά". Κι οι χρυσοκάνθαροι θα πετούσαν αμέριμνοι και ξεπλυμένοι.

Είπαμε, η ιστορία διδάσκει...