Christopher Richard Wynne Nevinson: Returning to the Trenches, 1916

Ο εκφασισμός των συνειδήσεων στο Κέντρο της Αθήνας



Αυτό το κείμενο γράφτηκε μετά από το πογκρόμ που οργάνωσαν Χρυσαυγίτες στο κέντρο για να "εκδικηθούν" τη δολοφονία ενός αθώου κατοίκου της περιοχής, από αλλοδαπούς εγκληματίες.


-----
Ορίστε τα γνήσια "ελληνόπουλα" που "εκπροσωπούν" τους αγανακτισμένους κατοίκους σε ώρα εθνικής αρετής... 
Ο φασισμός ρουφά το αίμα που χύθηκε, και τα δάκρυα. Θα κατασπαράξει και τα ορφανά για να μεγαλώσει σα φίδι μέσα στους κόρφους των κατοίκων του κέντρου. Το δηλητήριο του ήδη κυλά...


Κάποιος θα πει ότι αυτά δεν γίνονταν παλιά.  Οι επιθέσεις ήρθαν μετά από ταν αύξηση της εγκληματικότητας στο κέντρο.


Ο φασισμός δεν έρχεται μετά. Είναι πάντα εκεί. Και είναι κάτι πιο μεγάλο από την εκδίκηση για το φονικό και τη ληστεία. Κι ακόμη και από τα πογκρόμ των μεταναστών. Ο φασισμός χρησιμοποιεί το θυμικό για να οργανώσει τις ιδέες ανορθολογικά και να αποκτηνώσει την πολιτική δράση. "Η βία δεν σκοτώνει, ή βία απελευθερώνει" θα μπορούσε να είναι το σύνθημά του. Είναι ανορθολογικό αντί να τιμωρηθούν τρεις μαχαιροβγάλτες να δέρνονται 30 εργαζόμενοι και να σπάζονται τα μαγαζιά που πουλούν ξένα προϊόντα. Είναι όμως "απελευθερωτικό" κι απενοχοποιητικό: "καλά τους κάνανε", "αυτοί γιατί κλέβουν και σκοτώνουν τα παιδιά μας"; 


Κάποτε συζητάγαμε για το αν είναι σωστό να υπάρχει θανατική ποινή και - μεγαλόθυμα και ανθρωπιστικά - σταματήσαμε εδώ και 40 χρόνια να εκτελούμε. Τώρα είμαστε έτοιμοι να επιβραβεύσουμε την αυτοδικία και την οργανωμένη βία, αρκεί τα θύματά της να είναι "κακοί". Οι άλλοι είναι πάντα οι κακοί και γι αυτό και δαιμονοποιούνται. "Δεν είναι άνθρωποι αυτοί", στα blog μάλιστα θα βρείτε τον όρο "λαθροόρκ".. Αυτή τη φθορά στη συνείδηση προκαλεί ο φασισμός και προετοιμάζει για ακόμα μεγαλύτερη αποκτήνωση.


Η λύση; 
Για την αντιμετώπιση του φασισμού χρειάζονται μάλλον "της ψυχής τα θαύματα" που λέει κι ένας παλιός στίχος. 
Τι χρειάζεται για να βρίσκουν κοινωνική υπόσταση οι άνθρωποι που δεν έχουν καμία ταυτότητα, εκτός από την αθλιότητα που τους οπλίζει με μαχαίρια; Και τι χρειάζεται ο "κανένας" της διπλανής πόρτας, για να μη βλέπει στον εξαθλιωμένο τον μηδενισμένο του εαυτό και να μην κραδαίνει σαν ρόπαλο την ελληνική ιθαγένεια;
Χρειάζεται να μη φοβόμαστε. Να κρίνουμε - κυρίως τα ΜΜΕ που πρώτα απαξιώνουν. Να τα λέμε. Να τα γράφουμε. Να τα συζητάμε και να μην παραιτούμαστε από τον ανθρωπισμό μας, επειδή είναι δύσκολο!



Και κυρίως χρειάζεται δράση! Συλλογικότητα. Να μην ξεχνάμε ποιες είναι οι πραγματικές αντιθέσεις στην κοινωνία και να παλεύουμε.


Για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του κέντρου θεωρώ, ότι χρειάζονται συγκεκριμένα μέτρα και ευρύτερες πολιτικές αποφάσεις. Πιστεύω στην κοινοτική δουλειά και τέτοια μοντέλα που έχουν πετύχει ανά τον κόσμο, θα μπορούσαν να εφαρμοστούν. Αυτό που θεωρώ όμως σίγουρο είναι ότι η τυφλή βία - και μάλιστα ενθαρρυμένη και υποκινούμενη από τα πιο μαύρα κατακάθια της διεφθαρμένης πολιτικής μας - δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Αντίθετα θα χειροτερέψει τις συνθήκες της ζωής στο κέντρο και το κυριότερο, θα αχρηστέψει μια για πάντα, ότι υποκειμενικές συνθήκες υπάρχουν αυτή τη στιγμή για εναλλακτικές παρεμβάσεις, για μια ίσως και δύο γενιές. Η σημερινή μετανάστευση δεν είναι οργανωμένη. Είναι περισσότερο κύμα μαζικής φυγής από χώρες με τεράστιους πληθυσμούς, που πλήττονται άγρια από τον πόλεμο, τη φτώχεια και την κλιματική αλλαγή και δεν θα σταματήσει σύντομα δεδομένης και της πολιτικής της δύσης. Αντίθετα θα εντείνεται (βλέπε Λιβύη κ.α.).

Τέλος υπάρχει και κάτι ευρύτερο. Πρέπει να αναρωτηθούμε τι σόι πολιτική κουλτούρα και τι είδους κράτος θα έχουμε, αν επικρατήσει η ανοησία και η χυδαιότητα της χρυσής αυγής στα μυαλά των νέων ανθρώπων. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας αφυπνίσει. Πριν 20 χρόνια κάποιοι ασχολούνταν με τη χρυσή αυγή, αλλά σε χώρους πιο περιορισμένους και κυρίως νεολαιίστικους. Ομηρικές μάχες έχουν γίνει - ακόμη και βίαιες - σε γειτονιές και αμφιθέατρα, αλλά πάντα αφορούσαν ένα μικρό αριθμό εμπλεκομένων. Το ότι όμως κάποια στιγμή αυτά τα γκροπούσκουλα ανεγκέφαλων έχουν φτάσει να έχουν κατεβάσει ψηφοδέλτια σε εκλογές ή έχουν μετατραπεί σε κόμματα της βουλής, στηριζόμενα στη επιχειρησιακή τους ισχύ, τους προσδίδει άλλη δυναμική. Γι' αυτό πρέπει να παίρνουμε τον κίνδυνο του φασισμού στα σοβαρά.