Ποτέ δεν κατάφερα να πηγαίνω, όσο συχνά θα ήθελα, σινεμά. Το αγαπώ πολύ. Δεν είμαι όμως από εκείνους, που βλέπουν πολλές ταινίες σε κάθε σεζόν. Δεν τις κυνηγώ. Αντίθετα. Περιμένω κάποια ταινία να με "καλέσει". Να μου "μιλήσει".
Κάποιες καλές ταινίες τις έχω χάσει. Δεν τις είδα, όταν προβάλλονταν στις αίθουσες, κι έχασα έτσι και τη μισή μαγεία τους. Γιατί είναι μαγική, και με συγκινεί πολύ, η κοινή αντίδραση των θεατών και η αίσθηση του μοιράσματος με όλους αυτούς τους σκοτεινούς αγνώστους.
Με αυτό τον τρόπο όμως, σπάνια απογοητεύομαι. Και είναι ακόμη μεγαλύτερος ο ενθουσιασμός μου όταν, βγαίνοντας από την αίθουσα, συνειδητοποιώ, ότι έχω παρακολουθήσει ένα αριστούργημα.
Κάπως έτσι έγινε και με το Dogville του Lars von Trier. Ένοιωθα, πως θα με συγκινούσε. Και δεν είχα καμία αμφιβολία, ότι θα μου άρεσε η Nicole Kidman.
Από τις πρώτες στιγμές καθηλώθηκα. Το μαύρο ελλειπτικό σκηνικό με τις επιγραφές από κιμωλία. Ο περίτεχνος, σχεδόν φιλοσοφικός λόγος των ρόλων. Η σκληρή περιγραφική αφήγηση. Η διεισδυτική ματιά της κάμερας. Η φθίνουσα χάρη της απαστράπτουσας Grace. Η αναπαράσταση του φθόνου. Η καλπάζουσα ανηθικότητα και ο ναρκισσισμός της οικογένειας και της κυρίαρχης κουλτούρας. Οι αναφορές στο "Θεώρημα" και το "Salo" του Pasolini... Ήξερα, ότι έβλεπα μια από εκείνες τις αξέχαστες ταινίες, που θα μείνουν στην ιστορία του κινηματογράφου.
Οι θεατές ήταν συγκρατημένοι, σοβαροί, σιωπηλοί και προσηλωμένοι. Όλοι μας ακολουθούσαμε την κάμερα στην αποκαθήλωση της δυτικής ηθικής και την αποδόμηση της θρησκείας της. Μέχρι που η Grace κατάλαβε. Και διέταξε την εκτέλεση των κατοίκων του Dogville. Ανακουφισμένοι κάπως, που δίνεται μια λύση, αλλά με σφιγμένο το στομάχι από την τροπή, παρακολουθήσαμε την οργή της, την ωμή βία της Νέμεσης και το θρίαμβο της εξουσίας.
Κι εκεί ένας ηλικιωμένος Αμερικανός, στις πρώτες σειρές, αναπήδησε στο κάθισμά του. Σηκώθηκε όρθιος κι οργισμένος άρχισε να φωνάζει στην οθόνη: Shame! Shame! We are not like this! Κι ύστερα, το ίδιο οργισμένος, ίσως και χειρότερα, γύρισε προς τους θεατές δείχνοντάς μας με το δάχτυλο προτεταμένο: Shame! You should all be killed!
