Δραπέτης...

Ο Νίκος Παπάζογλου θα 'ναι πάντα ένας φίλος μακρινός. Από αυτούς που κάποτε περίμενα το γράμμα τους με αγωνία.

Κάθε στίχος, κάθε λυγμός, κάθε μελωδία του βγαλμένη σαν μέσα από την καρδιά μου.  Οι αναζητήσεις του, οι επιλογές του, οι αγάπες κι οι συνεργασίες του... 

Έμαθα και στο μπουζούκι "το μπαγλαμαδάκι", το "Μόλις ξυπνήσω το πρωί", τον "Υδροχόο" κι άλλα. Τόσο με άγγιξαν αυτά, που έγραψε ταξιδέυοντας μέσα στο σκάφος του μπαγλαμά, που τον αγάπησα πολύ. Μεγάλωνε... Μεγάλωσα κι εγώ.

Κοντεύει τριάντα χρόνια που το ντέφι του συνοδεύει τις στιγμές μου και θα με συντροφεύει, όσο ακούω μουσική. Να μπορούσα, θα τού 'λεγα ευχαριστώ κι από κοντά. 
Αντίο.

Ακούστε εδώ τις "Στιγμές".