Να έχει έρθει ο Luis Sepúlveda στην Αθήνα κι εγώ να μην το ξέρω...
Να περνώ δίπλα του στο Σύνταγμα με την Παταγονία του στο σακίδιό μου, κι εκείνος να 'ναι ανυποψίαστος. Μπορεί και να κοιταχτήκαμε φευγαλέα και να μη γνωριστήκαμε, ή να σταθήκαμε δίπλα-δίπλα στο φανάρι περιμένωντας στο λιοπύρι για να περάσουμε απέναντι. Κι εγώ δεν ένιωσα ούτε ρίγος, ούτε βλεφάρισμα - σαν από αυτά που περιμένεις μουσαφίρη. Κι ούτε κάτι σημαδιακό.
Μόνο μια ελαφριά μυρωδιά…
Σαν από αλεύρι, σουσάμι και γλυκάνισο από την τάβλα, που πάνω της ζυμώνει τις ιστορίες του. Ή σαν από μπαρούτι από την ανυπότακτη χιλιάνικη ψυχή του.
