Η Αριστερά της Μεταπολίτευσης ΤΟΥ ∆ΑΜΙΑΝΟΥ ΠΑΠΑ∆ΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
δείτε εδώ το πρωτότυπο άρθρο: http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4624065
Η ανάλυση αυτή είναι αφηρημένη και - με συγχωρείτε - λίγο αφελής. Συνιστά ένα όμορφο κατασκεύασμα από επίκαιρα ιδεολογήματα, για άμεση κατανάλωση. Θεωρεί δηλαδή ο συγγραφέας της, ότι η κουτοπονηριά απέναντι στην εξουσία, η λεηλασία των "συλλογικών" πόρων προς ίδιον όφελος, είναι δημιούργημα των τελευταίων 30 χρόνων; Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς κοινωνική ιστορία - αρκεί να έχει δει έστω και μία παράσταση Καραγκιόζη, για να καταλάβει..
Η οικογενειοκρατία και το "άρμεγμα" του δημοσίου προς όφελος των "ημέτερων" είναι χαρακτηριστικό της πολιτικής, όσων έχουν κυβερνήσει από την αρχή του ελληνικού κράτους και, κατά τη γνώμη μου συμβολίζει, και το επίπεδο ανάπτυξης των κοινωνικών-οικονομικών σχέσεων στη χώρα μας. Ο κρατικός τομέας χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από το ελληνικό κεφάλαιο ληστρικά και αεριτζίδικα, άλλοτε για να "μεγαλουργήσει" κι άλλοτε για να μειώσει τη "χασούρα" (όπως τώρα τελευταία οι τράπεζες για να μη ξεχνιόμαστε).
Αυτό είναι το πλαίσιο που διαμορφώνει την κυρίαρχη νοοτροπία προς το δημόσιο συμφέρον.
Δεν υπερχρέωσε τα ασφαλιστικά ταμεία η "ιδιωτική" χρήση τους, αλλά η σκανδαλώδης ασυδοσία των μεγάλων οφειλετών τους, οι οποίοι επί δεκαετίες δεν κατέβαλαν τις εισφορές τους. Οι δε υπουργίσκοι - συμπεριλαμβανομένων και των χουντικών, που τώρα τελευταία ξαφνικά παρουσιάζονται ως οικονομικές ιδιοφυΐες - τους διευκόλυναν και χάριζαν χρέη και τόκους από τις καθυστερήσεις, με διακανονισμούς προς όφελος της ανάπτυξης - που όσο την είδατε εσείς, άλλο τόσο την είδα κι εγώ.
Και φυσικά δεν ήταν αίτημα της αριστεράς να παιχτούν τα αποθεματικά των ταμείων στο χρηματιστήριο - πράγμα για το οποίο, παρεμπιπτόντως δεν μιλάει κανείς σήμερα - για να βρεθούν τεράστια ποσά, που οι εργαζόμενοι συλλογικά συνέλεξαν με τις εισφορές τους, στα χέρια λίγων επιτήδειων ιδιωτών.
Η έξαρση του ατομισμού στην Ελλάδα είναι φαινόμενο που σχετίζεται με το μοντέλο της οικονομικής της ανάπτυξης και όχι με την αριστερά ή οποιαδήποτε άλλη ιδεολογική ή πολιτική πλατφόρμα. Η αποδόμηση των, έτσι κι αλλιώς όχι και τόσο στέρεων, κοινοτικών αξιών (λόγω της ιδιαίτερης κοινωνικής λειτουργίας που έχει η φατρία, το σόι, η οικογένεια) και των παλιών συλλογικοτήτων, φέρνει στην επιφάνεια την ατομική ευφυΐα, τον βιοπαλαιστή, τον πονηρό καταφερτζή, που "γιατί να μη τα κονομήσει κι αυτός"; Από τον πολυμήχανο Οδυσσέα, τους κουρσάρους του Αιγαίου, μέχρι τον Ωνάση που πούλαγε κάλτσες και τον Λάτση που ήταν μορτάκι στις βάρκες στο Κατάκωλο, το δαιμόνιο του Έλληνα λειτούργησε σαν το ιδεώδες της εσωτερικής κι εξωτερικής μετανάστευσης. Με αυτό τον τρόπο μετατράπηκε ο χθεσινός κολήγος σε "πολίτη" τις δεκαετίες μετά τον πόλεμο. Ανάλογα φαινόμενα έχουν να καταδείξουν κι άλλες χώρες με τις λεγόμενες (χα!) "αναπτυσσόμενες οικονομίες". Στη διαπολιτιστική ψυχολογία υπάρχει ολόκληρη σχολή, που ασχολείται με αυτά τα λεγόμενα πολιτιστικά σύνδρομα.
Τέλος για την αριστερά το κράτος δεν αποτελεί "θεσπισµένη υπαρκτή συλλογικότητα". Αντίθετα! Από το αν θεωρεί κανείς, ότι το κράτος υπερίπταται των ταξικών αντιθέσεων της κοινωνίας, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε αν είναι αριστερός ή όχι. Η ανάπτυξη οικονομικών αιτημάτων στους διάφορους κλάδους, όπως είναι φανερό δεν περιμένει την αριστερά για να υπάρξει. Τα οικονομικά αιτήματα προϋπάρχουν της αριστεράς ιστορικά. Το κεφάλαιο είναι που χρησιμοποιεί το κράτος, για να διαχειριστεί αυτά τα αιτήματα και γι' αυτό είναι πολλές φορές, που οι εργαζόμενοι έρχονται σε αντιπαράθεση με τη λειτουργία αυτή του κράτους. Πάντως, με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν θεσμοί, που μέχρι πριν λίγο φαίνονταν αυτονόητοι κι αδιαπραγμάτευτοι ως νόμοι των κρατών παγκοσμίως. Η παγκόσμια κρίση του κεφαλαίου όμως, οδηγεί τα κράτη στο να τους αποδομήσουν με στόχο τη συσσώρευση του χρήματος στους ιδιώτες. Τέτοια είναι η κατοχύρωση της 8ωρης εργασίας π.χ., ή η δωρεάν παιδεία και η δωρεάν περίθαλψη κ.α.
Το ερώτημα για την αριστερά είναι αν οι συλλογικότητες, που αγωνίζονται για τα οικονομικά τους έστω συμφέροντα, μπορούν να μάθουν από τους αγώνες τους και να απαλλαχτούν από τις αυταπάτες τους τύπου greek dream (όπως american) ή ότι "το κράτος υπάρχει για να μας προστατεύει".
Το ερώτημα για την αριστερά είναι αν οι συλλογικότητες, που αγωνίζονται για τα οικονομικά τους έστω συμφέροντα, μπορούν να μάθουν από τους αγώνες τους και να απαλλαχτούν από τις αυταπάτες τους τύπου greek dream (όπως american) ή ότι "το κράτος υπάρχει για να μας προστατεύει".
