Το βράδυ των εκλογών, όταν η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας αποτελούταν από νικητές και χαρούμενους ανθρώπους, και την επόμενη, που οι περισσότεροι προσμέναν μουδιασμένοι τα "επινίκια", εγώ ένιωθα σαν να τα ακούω όλα αυτά από κάποιο βυθό. Μεσολαβεί πολύ ύλη ανάμεσα στα αυτιά μου και εκείνους. Υπάρξεις που δεν κατανοώ - γραφές, που κάθε φορά χάνω τη δυνατότητα ν' αποκρυπτογραφήσω. Δεν έχουν επίγνωση, δεν έχουν ιστορία άλλη από τη "δοξασμένη" και επιδεικνύουν τη γύμνια τους χωρίς αιδώ. Και είναι έτσι εδώ και πάρα πολύ καιρό. Χωρίς να υπολογίζουν χαραμίζουν τη σοδειά των εποχών, κι ας είναι αυτή μόνο γνώση, πείρα. Θερίζουν αδιακρίτως καλό και κακό. Καίνε τη μνήμη και στις στάχτες της διαβάζουν το μέλλον τους.
Νοθεία από φράσεις του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο,"Προς Εμμαούς", εκδ. Παττάκη.
(Επρόκειτο για τις εκλογές του Ιουνίου 2012 όπου πανηγύριζαν ταυτόχρονα ΝΔ, Σύριζα και ΧΑ...)
